Βιβλιοπροτάσεις για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ~ Αμάντα Μιχαλοπούλου

Mια απελπισµένη γυναίκα στην εµµηνόπαυση αρχίζει να βλέπει παράξενα όνειρα —µε Παναγίες, τίγρεις, αγελάδες, τη Ρόζα Λούξε­µπουργκ, τη Μέριλυν Μονρόε, τη µητέρα του Μπενίτο Μουσσολίνι—, όνειρα από τα οποία ξυπνάει κάθε βράδυ στις 4:30 ακριβώς. Για να ερµηνεύσει τη νυχτερινή ζωή της, επιδιώκει συναντήσεις µε τις γυναίκες της οικογένειας: την κόρη, την αδερφή και τη µητέρα της. Κι ενώ οι συζητήσεις αρχίζουν να ξεµπλέκουν το κουβάρι της κοινής τους ζωής, τα όνειρα ξαφνικά σταµατούν. Στρέφεται τότε σε άλλες γυναίκες, από τη µητέρα της Ελένης Τοπαλούδη ως µια δεκάχρονη Αφγανή που αποχωρίστηκε ξαφνικά τη µαµά της. Κι αρχίζουν να παρελαύνουν στρατιές γυναικών που γεννούν, υιοθετούν, φροντίζουν ή αρνούνται να φροντίσουν. Καθώς οι εξοµολογήσεις τους συσσωρεύονται και διανθίζονται από τεστ γνώσεων, επιτραπέζια παιχνίδια, παραµύθια, µαθήµατα ετυµολογίας, θρησκευτικών και ζωολογίας, οι εµπειρίες τους εγκιβωτίζονται η µια µέσα στην άλλη, όπως τα µωρά στις κοιλιές των µαµάδων τους. Στο «Μακρύ ταξίδι της µιας µέσα στην άλλη» η µητρότητα γίνεται µια εύπλαστη έννοια, µια ριζοσπαστική υπόθεση ελευθερίας και συµφιλίω­σης — ένας γιγάντιος οµφάλιος λώρος που συνδέει και τρέφει όλες τις γυναίκες που υπήρξαν κόρες της µητέρας τους, µητέρες της κόρης τους. Αλλά και µητέρες της µητέρας τους, κόρες της κόρης τους. Ένας λώρος που τρέφει κι όλους τους άντρες: επειδή, όπως λέει η ηρωίδα, «ο κόσµος θ’ αλλάξει µόνο αν οι άντρες διαβάσουν για τη ζωή των γυναικών µε την ίδια φυσικότητα που διάβαζαν ανέκαθεν οι γυναίκες για τη ζωή των αντρών».

ΠΑΝΔΩΡΑ ~ Χ.Α ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ

Λαχτάρησα να πλάσω μια ηρωίδα συνομήλικη με τον 21ο αιώνα. Μια νέα γυναίκα που να μη χωράει σε στερεότυπα, να μην εκπληρώνει ελπίδες, να μην επιβεβαιώνει φόβους. Να ζει μέρα με την ημέρα, απολαμβάνοντας τις αντιφάσεις της, υποφέροντας εξαιτίας τους. Να κόβει και να κόβεται, πότε νηφάλια, πότε πιωμένη. Να μπαινοβγαίνει σε παράλληλους κόσμους χωρίς να βολεύεται, δίχως να ξαποσταίνει σε κανέναν τους. Το μέλλον πότε να το τρέμει, πότε να το νιώθει του χεριού της, να λαχταρά να το στύψει και να το ρουφήξει, να μην αφήσει τίποτα που να μη δοκιμάσει, να μη γευτεί…Να πολιτεύεται από άγνοια κινδύνου. Και να ερωτεύεται, παράφορα, με πλήρη γνώση του.

Ένα κορίτσι στον ανθό του, διαμορφωμένο στο πιο ρευστό περιβάλλον, βομβαρδιζόμενο από την κούνια με πληροφορίες, θεωρίες, εμπειρίες, ό,τι επαληθεύει ευθύς να διαψεύδεται. Ένα κορίτσι τόσο αλλιώτικο και τόσο ίδιο στον πυρήνα του με τη «Μαρία Νεφέλη» του Οδυσσέα Ελύτη, αλλά και την «Παράξενη κοπέλα» του Μανώλη Χιώτη.
Σας παραδίδω την Πανδώρα Σταφυλά. 

«Αν περιμένεις να φρίξω με όσα για μένα διηγείσαι, δεν με ξέρεις καθόλου».«Να φρίξεις; Δηλαδή να φρίξουμε; Ίσα ίσα! Μια χαρά ζωή μού φαίνεται η ζωή σου. Όπου κι αν πας, μαζί σου κι εγώ!» . «Σάμπως έχεις και άλλη επιλογή…» (από το οπισθόφυλλο)

ΜΕ ΛΕΝΕ MALALA~ MALALA YOUSAFZAI

Κατάγοµαι από µια χώρα που δηµιουργήθηκε τα µεσάνυχτα. Όταν κόντεψα να πεθάνω, ήταν µεσηµέρι…Όταν οι Ταλιµπάν κατέλαβαν την εξουσία στην κοιλάδα Σουάτ του Πακιστάν, ένα κορίτσι τούς εναντιώθηκε. Η Μαλάλα Γιουσαφζάι αρνήθηκε την επιβεβληµένη σιωπή και πολέµησε για το δικαίωµά της στην εκπαίδευση. Την Τρίτη, 9 Οκτωβρίου του 2012, στα δεκαπέντε της χρόνια, η Μαλάλα πυροβολήθηκε στο κεφάλι σχεδόν εξ επαφής ενώ επέβαινε στο σχολικό λεωφορείο, και ελάχιστοι ήταν αυτοί που πίστευαν ότι θα επιβιώσει. Ωστόσο, η θαυµατουργή ανάνηψη της Μαλάλα την οδήγησε σ’ ένα εκπληκτικό ταξίδι από µια µακρινή κοιλάδα του βόρειου Πακιστάν στις αίθουσες του κτιρίου των Ηνωµένων Εθνών στη Νέα Υόρκη. Στα δεκαέξι της, έγινε παγκόσµιο σύµβολο ειρηνικής διαµαρτυρίας και η νεότερη υποψήφια για το Νόµπελ Ειρήνης στην ιστορία του θεσµού. Το Με λένε Μαλάλα είναι η αξιοθαύµαστη ιστορία µιας οικογένειας που ξεριζώθηκε εξαιτίας της τροµοκρατίας, η ιστορία της µάχης για την εκπαίδευση των κοριτσιών, η ιστορία ενός πατέρα ο οποίος –ιδιοκτήτης σχολείου ο ίδιος– αγωνίστηκε κι ενθάρρυνε την κόρη του να γράφει και να φοιτά· είναι, τέλος, η ιστορία ενός γενναίου κοριτσιού µε δυο γονείς που αγαπούν µε πάθος την κόρη τους σε µια κοινωνία που δείχνει σαφή προτίµηση στους γιους. Το βιβλίο που θα µας κάνει όλους να πιστέψουµε πραγµατικά ότι µπορεί σήµερα η φωνή ενός και µόνο ανθρώπου να εµπνεύσει και να αλλάξει ολόκληρο τον κόσµο. (από το οπισθόφυλλο)

ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ~ Μπεατρίτσε Σαλβιόνι

Μόντσα, 1936. Στις όχθες του ποταμού Λάμπρο, δύο ημίγυμνα κορίτσια, σε κατάσταση σοκ, προσπαθούν να κρύψουν το πτώμα ενός άνδρα. Πρόκειται για τη δωδεκάχρονη Φραντσέσκα, την πανέμορφη μοναχοκόρη μιας καθωσπρέπει οικογένειας, και τη λαϊκής καταγωγής συνομήλική της Μανταλένα, που όλοι αποκαλούν περιφρονητικά Μαλνάτα, δηλαδή κακότυχη. Εννιά μήνες πριν το συμβάν στο ποτάμι και με αφορμή λίγα κλεμμένα κεράσια, τα δύο κορίτσια γίνονται φίλες. Δίπλα στην ατρόμητη Μανταλένα, η μέχρι τότε υπάκουη Φραντσέσκα ανακαλύπτει έναν καινούριο, περιπετειώδη τρόπο ζωής, μαθαίνοντας πάνω απ’ όλα να αψηφά τους κανόνες. Καθώς το πέπλο του φασισμού απλώνεται πάνω από την Ιταλία, οι δύο αχώριστες φίλες καλούνται να αποφασίσουν αν θα αντισταθούν στην καταπίεση και στην κοινωνική αδικία ή θα αφεθούν στο ορμητικό ρεύμα της Ιστορίας. Το «Δε φοβάμαι τίποτα» είναι ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα ενηλικίωσης στην Ιταλία του Μεσοπολέμου με φόντο τον πόλεμο της Αβησσυνίας. Μια συγκινητική ιστορία γυναικείας φιλίας και χειραφέτησης σε ταραγμένους καιρούς, μια παθιασμένη κραυγή διαμαρτυρίας απέναντι στη φασιστική προπαγάνδα και στην έμφυλη βία. (από το οπισθόφυλλο).