Μια σπουδαία αυτοβιογραφική ανάλυση του βραβευμένου καθηγητή κοινωνιολογίας Didier Eribon «Επιστροφή στη Ρενς».Ο Ντιντιέ Εριμπόν επιστρέφει ύστερα από 30 χρόνια στη γενέτειρά του, με σκοπό να αναπλάσει και να αναμορφώσει τις εμπειρίες του, έτσι ώστε να απευθυνθεί μέσα από το παράδειγμά του σε ανθρώπους που έχουν παραπλήσιες προσλαμβάνουσες και ερεθίσματα από τον ίδιο. Τα θέματα όμως που θίγει εκτείνονται πιο πέρα από τα στενά προσωπικά όρια. Αφορούν ολόκληρη την κοινωνία, τον τρόπο που διαμορφώνονται οι θεσμοί και διαφυλάσσονται δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Πρόκειται για μια προσωπική αφήγηση του συγγραφέα, καθώς επιστρέφει στη γενέτειρά του μετά από τριάντα χρόνια και μελετά τον κόσμο των παιδικών του χρόνων, ήτοι τον κόσμο της εργατικής τάξης, το σχολικό σύστημα, την κατασκευή των ταυτοτήτων, την ομοφοβία και τον ρατσισμό. Στην «Επιστροφή στη Ρενς», ο Ντιντιέ Εριμπόν μάς εξομολογείται με εύληπτο και γλαφυρό τρόπο τη ζωή του, αφηγούμενος συνάμα μία ιστορία με φιλοσοφικές, κοινωνικές και υπαρξιακές προεκτάσεις που μας αφορά όλους. Αξίζει να διαβαστεί για ένα ταξίδι στην «άλλη» Γαλλία, πίσω από τη βιτρίνα του διαχρονικά γοητευτικού Παρισιού ή του πάντοτε μαγευτικού Γαλλικού Νότου.
Η Κάτια Χαραλαμπάκη, ψυχίατρος και οικογενειακή θεραπεύτρια, στο βιβλίο της «Οικογένειες σε δίσεκτα χρόνια – Σημειώσεις μιας ψυχιάτρου» θίγει τη «συστημική» αντίληψη στην ψυχοθεραπεία , η οποία στηρίζεται στην άποψη ότι το ψυχολογικό πρόβλημα ενός προσώπου πολλές φορές δεν είναι μόνο δικό του, είναι η έκφραση της παθολογίας ολόκληρης της οικογένειας, του «συστήματος». Αυτό τη διαχωρίζει από την ψυχανάλυση, που ως θεραπεία στηρίζεται στο άτομο. Κατά τη Χαραλαμπάκη, αυτές οι δύο θεωρήσεις δεν είναι ανταγωνιστικές, μπορούν να στηρίξουν η μία την άλλη. Όπως άλλωστε επισημαίνει, «δεν είναι τυχαίο ότι η Συστημική Θεωρία οφείλει, ιστορικά τουλάχιστον, την ύπαρξή της στην τεράστια οικονομική και πολιτική κρίση που ακολούθησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πραγματικότητα, οι «σημειώσεις» του τίτλου είναι ομιλίες της συγγραφέως σε συνέδρια και άρθρα της σε επιστημονικά περιοδικά κατά την τελευταία εξαετίας σε θέματα που προσεγγίζονται σε αυτά είναι πολύ περισσότερα: από τα παιχνίδια εξουσίας ανάμεσα στα ζευγάρια, τις σχέσεις μάνας-κόρης ή την αποχώρηση των παιδιών από την οικογενειακή εστία μέχρι τις ιδιαιτερότητες της ψυχοθεραπείας που παρέχεται στα δημόσια νοσοκομεία, τις δυσκολίες χειρισμού που παρουσιάζουν οι περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας και τη συνεισφορά του Αμερικανού ανθρωπολόγου Gregory Bateson και του Ρώσου φιλοσόφου Μιχαήλ Μπαχτίν στην ψυχοθεραπευτική πρακτική. Με τα ωραία, κρουστά ελληνικά της, η Χαραλαμπάκη ελίσσεται ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη, στην πολιτική και στην ποίηση, τους αρχαίους μύθους και την καθημερινή ζωή, και μολονότι το βιβλίο της απευθύνεται κατά κύριο λόγο στην επιστημονική κοινότητα, ανοίγει ορίζοντες και στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό.