Γιατί δεν μπορώ να αποφασίσω;
«Θέλω αυτό, όμως θέλω και το άλλο..δυσκολεύομαι να διαλέξω, αδυνατώ να καταλήξω..δεν αποφασίζω».
Ποιά ήταν η τελευταία φορά που κάνατε αυτό τον εσωτερικό διάλογο..;
Κάθε στιγμή, συνειδητά ή ασυνείδητα, για θέματα μικρά ή θέματα μεγάλα, καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις. Καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στη μία ή στην άλλη εναλλακτική, ικανοποιώντας μία ανάγκη σε βάρος κάποιας άλλης. Γιατί όμως ενώ είμαστε “καταδικασμένοι” να είμαστε ελεύθεροι παίρνοντας αποφάσεις και κάνοντας επιλογές, βιώνουμε αυτή την ελευθερία μας ως αβάσταχτο βάρος; Γνωρίζουμε ήδη πως δεν υπάρχουν «σωστές» και «λάθος» αποφάσεις. Ότι ακόμα και αν κάνουμε «λάθος» επιλογή, μπορούμε να την τροποποιήσουμε αργότερα βγαίνοντας επιπλέον ωριμότεροι και πλουσιότεροι από την εμπειρία μας. Η αναβολή και η εκλογίκευση παίζουν τεράστιο ρόλο σε αυτό το παιχνίδι αποφυγής,διακόπτοντας κυριολεκτικά τη ροή της ζωής, αφού αναλωνόμαστε σε υπερανάλυση με ατελείωτες σκέψεις για τη ζωή,την οποία όμως δεν ζούμε.. «θα το έκανα αλλά..πρέπει να γίνει αυτό και αυτό πρώτα», «δεν είναι ότι δεν μπορώ να αποφασίσω, απλώς συμβαίνει αυτό και αυτό,.... κι αν συμβεί αυτό μετά θα συμβεί το άλλο..»
Ο βασικότερος φόβος μας τις περισσότερες φορές είναι η ανάληψη της ευθύνης μπροστά στην λήψη μιας απόφασης. Διστάζουμε να αναλάβουμε το κόστος της απόφασής μας ομολογώντας «ναι, καλό ή κακό, αυτό ακριβώς είναι που διάλεξα». Σε πολλές περιπτώσεις μας τρομάζει η ιδέα της αλλαγής και παραμένουμε εγκλωβισμένοι μέσα στη “ζώνη ασφαλείας” μας. Επίσης, παγιδευόμαστε στη σκέψη ότι ότι αρκεί να αποφασίσουμε μία φορά και δεν θα χρειαστεί να αποφασίσουμε ποτέ ξανά. Η πραγματικότητα απέχει μακράν όμως από όλα αυτά, καθώς κάθε απόφαση μεταβάλλει τις καταστάσεις, οι νέες καταστάσεις ζητούν νέες αποφάσεις και έτσι προχωράει η ζωή...
Σε ένα βαθύτερο υπαρξιακό επίπεδο, οι φόβοι αυτοί συνδέονται με το φόβο του θανάτου. Αντί να αποδεχτούμε το ανυπέρβλητο δεδομένο του θανάτου, υιοθετούμε την παράλογη, μεταφυσική λογική του «αν δεν επιλέξω τίποτα, αν δηλαδή αποφύγω να ζήσω, μάλλον δεν κινδυνεύω να πεθάνω, αφού εξ ορισμού ζω σημαίνει οπωσδήποτε θα πεθάνω». Εάν μείνουμε ακινητοποιημένοι στο χρόνο, τότε ο θάνατος μπορεί να ξεγελαστεί και να μας ξεχάσει...
Αφού τελικά δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε από τις αποφάσεις, το σίγουρο είναι ένα: αυτό που επιλέγουμε σήμερα δεν γνωρίζουμε τι συνέπειες θα έχει αύριο και, κυρίως, δεν έχουμε τρόπο να ξέρουμε αν θα ικανοποιεί τον μελλοντικό μας εαυτό. Και μάλλον δεν μπορούμε να είμαστε 100% σίγουροι γι’ αυτό που θέλουμε. Μπορούμε όμως να αναλάβουμε με γενναιότητα την ευθύνη των συνεπειών της οποιασδήποτε απόφασής μας. Με άλλα λόγια, μπορούμε να αποφασίσουμε να ζήσουμε και να αποδεχτούμε ότι κάποια στιγμή η ζωή θα τελειώσει.
Ας μην ξεχνάμε πώς κάθε μας απόφαση είναι ένα μικρό μόνο τμήμα ενός πολυποίκιλου μεταβαλλόμενου περιβάλλοντος που ασφαλώς επηρεάζεται από τις αποφάσεις μας, αλλά δεν καθορίζεται από αυτές.
«Αύριο, λες, και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ» [Τ. Λειβαδίτης]