Η βιβλιοπρόταση του μήνα!
Με χιούμορ και άνεση, διατηρώντας τη σοβαρότητά του ο Ντάνιελ Κλάιν, μετά τον Επίκουρο, τον Πλάτωνα και τον Πλατύποδα, αποφάσισε να μας ψυχαγωγήσει, φιλοσοφικώ τω τρόπω, με το βιβλίο του Κάθε φορά που βρίσκω το νόημα της ζωής το αλλάζουν.
Το παρόν βιβλίο γεννήθηκε από μερικά σημειώματα, τα «Λακωνικά», όπου είχε αποθησαυρίσει απόψεις για το νόημα της ζωής. Απομυθοποιώντας τη φιλοδοξία του και σκαλίζοντας αυτές τις σημειώσεις, χρόνια μετά, βρήκε τη φράση που έκανε τίτλο του βιβλίου του και η οποία ανήκει στον Αμερικανό κοινωνιολόγο, φιλόσοφο και θεολόγο Ράινχολντ Νιμπούρ. Κι ενώ αρχικά τον απασχόλησε το ερώτημα ποιο είναι το νόημα της ζωής, μετά προέκυψε το «ποιο είναι το νόημα του “νοήματος”». Το πώς θα ζήσει κανείς καλύτερα. Ο Κλάιν ξανασκαλίζοντας όλα εκείνα τα σημειώματά του, βρίσκει ότι οι μεγάλοι φιλόσοφοι, όλων των εποχών και όλου του κόσμου, έχουν δώσει κάποια απάντηση. Βέβαια, κάθε εποχή τροποποιεί το πρόβλημα και από εκεί που το θέμα είναι πώς να ζήσει κανείς καλύτερα, η σύγχρονη δυτική σκέψη δίνει προτεραιότητα στην επιστημολογία: τι είναι αληθινό και ποιες είναι οι αρχές του ορθού λόγου.
Ο Κλάιν αρχίζει από τον αγαπημένο του Επίκουρο, τον οποίο ανακαλύπτει πάλι και πάλι στα γραπτά των άλλων. Ήτοι: Δεν πρέπει αυτά που μας λείπουν να μας εμποδίζουν να απολαύσουμε αυτά που έχουμε. Η ανικανοποίητη επιθυμία δεν αφήνει τον άνθρωπο ποτέ να ικανοποιηθεί. Ο Αρίστιππος υποστηρίζει πως η τέχνη της ζωής έγκειται στην απόλαυση ηδονών και από αυτές οι μεγαλύτερες δεν είναι πάντα οι διανοητικές ούτε οι ηθικές. Έτσι, ενώ ο Επίκουρος έλεγε να απολαμβάνουμε αυτό που είναι μπροστά μας, ο Αρίστιππος έλεγε να το διαμορφώνουμε εμείς, να γινόμαστε «οι αρχιτέκτονες του παλατιού των ηδονών μας». Ο Σοπενχάουερ έλεγε ότι «η ζωή ταλαντεύεται σαν εκκρεμές ανάμεσα στον πόνο και στην ανία», αναγνωρίζει ως υπέρτατο αγαθό την ευτυχία, μόνο που δεν υπάρχει. Όμως, όταν έγινε μεγάλος ξεπέρασε την κατάθλιψή του και έγινε γλεντζές. Άρα υπάρχει. Ο Αλμπέρ Καμί υποστηρίζει πως «ποτέ σου δε θα ζήσεις, αν ψάχνεις το νόημα της ζωής». Ο Ουίλιαμ Τζέιμς αναρωτιέται αν υπάρχει ελεύθερη βούληση για να αποφασίσει ετούτο ή εκείνο. Όμως δεν μπορεί να ξέρει, εφόσον δεν μπορεί να κάνει, ταυτοχρόνως, και τα δύο. Η ύπαρξη προηγείται της ουσίας, λέει ο Σαρτρ, γίνομαι κύριος του πεπρωμένου μου. Και σχεδόν συμφωνεί ο Νίτσε, προτείνοντας το ζην επικινδύνως. Ο Ράσελ υποστηρίζει ότι η αναμέτρηση του ανθρώπου με τα μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα διευρύνει τον πνευματικό ορίζοντα.
Έπειτα από μακρά πραγμάτευση, θα καταλήξει στο ερώτημα: «Είναι η ευχαρίστηση το μόνο που θέλουμε πραγματικά στη ζωή μας;».
Καμιά επιλογή δεν φέρνει ευτυχία. Τα πάντα παίζουν στο «νόημα της ζωής»· για τον επικούρειο Κλάιν, που μάς βγάζει από την αυταπάτη ότι μπορεί κανείς να βρει το νόημα της ζωής , παραδίδοντάς μας μαθήματα φιλοσοφίας με γλαφυρό τρόπο και με δόσεις χιούμορ.